می خواهم با خودم رک و راست باشم راستش قلم شبیه جرقه ی آتش است برای اینکه سرپا بماند و به راه خود ادامه بده  تا وقتی سر راه خود چیزی برای سوختن پیدا کند می سوزد و به حیات خود ادامه می دهد.. قلم هم برای نوشتن به همه جا سرک می کشد و هر سرنخی را دنبال می کند تا به کلاف اصلی برسد.. و همین جستجو و اصرار او، آخرش مرا به حرف زدن وادار می کند همیشه چیزهایی برای قایم کردن داشتم و چیزهایی که از آنها فرار می کردم چیزهایی که جرات روبرو شدن با آنها را نداشتم، ترس هام، علایقم، زخم هام، آرزوهایم رازهایم،اشتباهاتم، آدم های زندگیم  آنهایی که دوست داشتم و دارم چه آنها که باعث رنجش من میشدن و می شوند،  آدم هایی که توی تاریکی خودم هول دادم که دیده نشوند، بخش هایی که از خود دوست ندارم، و بخش هایی که دوست دارم، کلا وقتی نوشته های بالا را نگاه می کنم میبینم دو دسته اند. اونایی که دوست دارم و اونایی که دلم نمی خواد.. و هر قدر از دوست داشتنی ها بنویسم بالاخره تمام می شوند و اون بخش دوم گاهی عین لاکپشت از لاک خود سرک می کشد ..