نامه "خداحافظی" گارسیا مارکز را با صدای نصراله مدقالجی

می شنوم

صدایی شبیه به همه ی چیزهایی که حس آدم را به بازی

می گیرد و حس رها شدن ،

حس پرواز می دهد

گویی وسط یک روز تب دار، باران باریده باشد بوی خوش

  خاک و سبزه ی خیس خورده مشامم را پر کرده..

گویی نسیم دستی به حریر موهایم کشیده..
و سرمست از نجوای عاشقونه باد
 در میان  دشت نرگس ها به دور خود می چرخم

شبیه هوای تازه است که یهو به صورتت می  خورد

شبیه تابش صبحگاهی است که با مهربانی تا کنار تخت

خوابم می آید و با شعاعی نرم گونه ام را لمس می کند ..

ناگاه صدای تیلیک تیلیک چرخ درشکه ی زمان قطع می شود

و به اعماق خود پرت می شوم

و خود را در میان حلقه ای از احساساتی زیبا میبینم که

مدتها گم کرده بودم..

حس هایی که از بس ندیده و نشنیده بودم با من قهر کرده بودند..
نگران بودم که نکنه دیگر صدای زندگی را نشنوم..