تقویم را ورق می زنم چند روزی تا پایان تابستان نمانده..

راستش این روزها چنان پر از تشویش اندث

که سکوت عمیقی همه را فرا گرفته است

شاید از عشق و امید و پاییز حرف زدن..

مضحک به نظر برسد..

داریم  به درد و رنج عادت می کنیم..

"عادت" چه رسم  غم انگیزی است
چنان بی صدا زیر پوست می رود
و  هوشیاری را می رباید..
که دیگر صدای  قدم های
گذر روز و شب و فصل ها

را نمی شنوی ..

اما..

پائیز با قطار بعدی می رسد..