امید...

چرایش را دقیقا نمی دانم اما خیلی سعی کردم عادت

دیرینه را تغییر بدهم اما نشد که نشد...

تاالان که نشده بعدها هم نمیدانم چه شود...

آدمای زندگیم تا ابد فرصت بخشیده شدن دارند..

رفتارشون اذیتم میکند و ممکن است تا دلخوریم برطرف

بشود یه کوچلو فاصله بگیرم اما بازم می بخشم شان...

هیچ وقت نمیتوانم برای همیشه رهاشون کنم و بروم...

آنقدر کنارشان می مانم تا خودشان خود به خود تمام بشوند

و بروند..

آنوقت خیالم راحت است که آدم نیمه راه نبودم..

خیلی مهم نیست که آنرا بفهمند یا نفهمند..

خیلی بی درد نبوده اما مایوس هم نمی شوم...

و امید منو  به دنبال خود می کشاند..