خلوتی با دلم

یه دلتنگی مبهمی وجودم رو گرفته...

از وقتی بیدار شدم همرام بود

صاحب این دلتنگی کیست ؟ چیست..؟؟... هر چه گشتم پیدا نکردم..

گوشه ای نشستم تا کمی دقیق تر حال خود را جستجو کنم چون با این حس و حال امروزم

به سختی خواهد گذشت تازه  دائما یه جایی بی هوا جا می مانم و من تا به خودم بیام میبینم

مثل ماشین اسقاطی که همه قطعاتش در میانه ی راه ازش جدا شده و در حاشیه مسیر افتاده...

درب و داغون می روم...

وای باید برگردم و همه رو یکی یکی جمع کنم بزارم سر جاشون...

دلم برای خودم تنگ شده برای روزها یی که می توانستم ببینم و بشنوم و از دل اجسام

بگذرم و جهانی رو به تماشا بشینم..

تو دست مرا گرفتی و همچو نابینا و ناشنوایی تا پشت دروازه ی جهان بردی..

عشق دروازه ی هستی است

و به دستان معجزه گرت پرده ای از راز رو کنار زدی و نوری به جانم پاشیدی..

با خود فکر میکنم عشق مثل دژی مرا احاطه کرده بود و اجازه نمیداد صداهای اضافی

را بشنوم نمیدانم شاید چون در خود فرو رفته بودم  صداهای درونم بلندتر و شنیدنی تر

می شد نمیخام این جریان متوقف بشه..

عشق پلی  میان ماده و معنویت است  که وقتی روی آن پل ایستاده باشی توانایی شنیدن

و دیدن جلوه هایی از درون خود و محیط را پیدا میکنی

مثل اینکه یک موجودی در من خواب بوده باشد و با این تجربه زمینی بیدار شده بود و حلاوت

این بیداری باعث میشه دلم بخاد همه چیز را از نو تجربه کنم و عمیق تر حس کنم تا در جانم

رسوب کند..نمیخام ادامه این تجربه رو وابسته به تو و حضورت گره بزنم...

چون خوب میدانم که عشق زمینی  حس و حال ناپیداری دارد و طی اوج و فرودش ، میزان این

بیداری و هوشیاری را دچار نوسان می کند.

اگر در این وادی فقط برای یافتن تو اومده باشم پس یه عمر به دور خود چرخیدن است

آنچه با تو دیدم و شنیدم و چشیدم مثل این میماند که در آسمان اول بوده باشد و برای تجربه

بیشتر و عمیق تر باید از این آسمان گذشت تا به  آسمان های دیگر راه پیدا کنم..

هنوز نمیدونم چطور به راهم ادامه بدهم اما خوب میدانم توقف بوی نا و کهنگی بجا

میگذارد و منم از کهنگی بیزارم پس باید مراقب اون مصباحی که بدست تو در دلم روشن

شد ..باشم 

باید مراقب باشم که خاموش نشود ..

سرد نشود..

در ادامه  خود راه ،مسیر رو نشانم خواهد داد

.تا بتوانم به هستی بپیوندم.