روزهای پایانی...

 هرچه به روزهای پایانی میرسم این حس سنگینتر میشود حسی که بهم میگه بازم میتوانستی

بهره ی بیشتری ببری..و فاصله ات را با خدای مهربان کمتر کنی...

روزه  گرفتن را دوست دارد اما چون دیابت دارد نمیتواند سلامتی خود را به خطر بندازد..البته

سال های اول بیماریش سه روز احیاء رو می گرفت اما رفته رفته دیگر کشش همان سه روز را

هم نداشت. اما برای درک ماه رمضان هرکاری میکرد حتی میهمانی هم میداد...

امسال به دلایلی غیر مادی نتوانسته میهمانی بدهد...خیلی ناراحته.با اینکه آدم دست بخیری

است حامی دوتا بیمارهم هست نماز خون و قرائت قران را دارد اما هیچ کدام از این کارها جای

روزه داری را واسه او پر نکرده و این حسرت بر دلش مانده...

دلداریش داده ام اما خوب میدانم فایده ندارد...

میگه همه ی کارهای خوب  را در همه ی اوقات سال هم میتوان انجام داد اما روزه داری مخصوص

همین یک ماه است..

کاش روزه داران با دیدن حال چنین افرادی قدر روزه  خود را بدانند ..

بوده یه وقتایی که منم از روزه داری خود ناراضی باشم و این حس نارضایتی به شدت انرژی منو

خالی کند و یأسی که روشنایی امید و تلاش به تقرب  را کمرنگ میکند با دیدن حال این عزیز به

خود میگویم در مقایسه با امثال او من هنوز فرصت میهمان شدن را داشته ام پس این فرصت را

با سنگینی این حس از دست ندهم  و به قدر توانم بهره ببرم کیفیت هرعملی به کمیت آن نیست

پس اعمال را به کمیت نسنجم بلکه به کیفیت ان اهمیت بدهم.