تنهایی

تنهایی اسم جایی در سرزمین جان است جایی

شبیه اسکله.. لحظه غروب آفتاب، وقتی که خورشید

تا کمر توی آب رفته و پشت به من به سمت مغرب

می رود. و سرخی حریر دامنش روی سطح دریا پهن

شده است..

 نقطه صفر زمان است

درست سر دوراهی طول و عرض ..

آره وقتی ژرفای عرض آن مرا با سرعت نور در خود

می کشد ..

چه حالی دارد..

گاهی کوچک به اندازه فضای تو خالی یک نقطه..

و گاه بزرگ و بی نهایت...

جایی که فقط تو وقتی در زورق خیالم نشسته و روی

سطح اقیانوس دلم پارو می زنی

از حصار زمان و مکان رد می شوی و در تنهایی من

پا می نهی..

جایی که قبل از تو فقط خدا به آن قدم نهاده بود.