کتابخوانی

کتابخوانی منو سیال میکند و سطر به سطر که میخوانم مدام در  میان کلمات به پرواز در می آورد

گاهی کلمات حکم دروازه زمان را پیدا می کنند..

در حال خواندن کتاب "زندگی داستانی ای جی فیکری بودم

که این جمله ی"او فقط آخرین سرخوردگی و ناکامی بوید است"

منو به یاد پست قبلی انداخت..و از خودم پرسیدم؟

راستی چرا من مدام باید آدما رو ببخشم

چرا آنقدر در کنارشون می مانم تا خودبه خود تمام بشوند...

آیا جسارت رفتن ندارم...

چرا نباید برای خودم  ارزش قایل بشوم

آیا این بدفهمی از مفاهیم به حساب نمی آید...

آیا مطلق بودن و مطلق نگاه کردن همیشه خوب است؟

آیا دوست داشتن کافی ست که چشم پوشی کنم..

یا از نظر بعضی ممکن است حماقت بیاد..؟؟