در آستانه ماه رمضان

یک سال به دور دایره زندگی چرخ خوردم و باز به

این ایستگاه رسیدم...

بازم یک اردوی یک ماهه ی دیگر...

یک ضیافت بزرگ...

در طول سفربا خیل بزرگی از آدمای ، انسان نما بَرخوردم

همه منتظریم تا از دروازه ی این اردوگاه رد شویم..

نمیدونم چه سری داره این دروازه...که یک نیروی

نامرئی با کششی عمیق ترا مشتاق می کند که به

آن ورود کنی..

چه چیز مرموزی در آن نهفته که مرا برای کشف آن

مشتاق می کند...

گیج و منگ ترا به بازی می گیرد و غرق حلاوت خویش

می سازد...

مست و از خود بیخود می کند...

چنان میاد و از تو رد می شود که تازه بعد از گذشتن...

متوجه خالی بودن خود می شوی...

امیدوارم که امسال چشم هایمان تلاقی کند...