همیشه هم بد نیست..

چرا انجام کارهای کوچک آدمو راضی نمیکند...لذتی نداره و اگر هم داشته باشد کوچک و آنی

است و همین کوچک بودنش فاقد ارزشش میکند

نمیدونم کوچیکی کار است که آنرا در نظر ناچیز میکند یا لذت ناپایدار آن است که آن را کوچک

ساخته..

آدمی همیشه دلش می خواهد اگر کاری قراره انجام بده بزرگ باشد..

کارهای بزرگ ..قدم های بلند...

کارهای بزرگ و قدم های بلند جهش ایجاد میکند و این تغییر و جابجایی  ملموس و دیدنی است.

احساس رضایت بیشتری رو بدنبال دارد که در گام های کوچک نامحسوس است.

ولی  خوب که فکر میکنم میبینم تک بعدیه..

چون تا قدم های کوچک نباشد قدم های بزرگ هم برداشته نمی شود درواقع گام های بزرگ

مجموعه ای  از قدم های کوچک است.

از طرفی اون حس بد وتلخ نارضایتی از کارهای کوچک اگر نبود که شوری برای کارهای بزرگ

ایجاد نمیشد پس همان حس ترا ترغیب می کند که بازم رو به جلو بروی..

رضایتمندی  موجب توقف میشود پس خوبه که به کارهای کوچک قانع نماند اما به نحو احسن انجام

دادنشون مهارت ها رو بالا میبرد و نردبانی میشوند برای کارها و مسولیت هایی بزرگتر..

ضمنا هر کاری هدفی رو دنبال میکند پس اون هدف و برنامه است که کوچکی و بزرگی یه کار را

معلوم میکند.

پس نتیجه میگیرم علاوه بر اینکه گام ها و کارهایم رو کوچک نشمارم هدفم رو هم بشناسم و اگر حس

نارضایتی در پی داشت اون حس نیروی محرکی باشد برای  رو به جلو رفتن باشد.